The heat is on..and the climbs are too!
14 augustus 2022 - Ardrossan, Verenigd Koninkrijk
Newton Stewart - Maybole - Ardrossan (per trein)
Dit verslag schrijf ik vanuit een hotelkamer in Edinburgh. De scherpe lezer zal opgemerkt hebben dat ik behoorlijk achterloop vanwege verbindings problemen. Vandaag dan ook het verslag van de 7e etappe van Newton Stewart naar Ardrossan middels een zware route op de zwaarbepakte fietsen en het laatste gedeelte met de trein naar Ardrossan..
Na het ontbijt aan de zonnige kant van het veld op het caravanpark werden we nogmaals begroet door 'onze' Schotse Ier'. Hij had de eenzame nacht in zijn tent overleeft en was benieuwd naar het gewicht van onze bepakking terwijl wij deze op de fiets bevestigden. Na het horen van het gewicht zagen we respect in zijn ogen. De ca. 20 kg is natuurlijk ook niet niets. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat de man leraar Engels was en op de vraag of wij geslaagd waren voor ons examen, sprak hij de bemoedigende woorden; excellent! Vanzelfsprekend gaan wij ervan uit dat dat gemeend was.
Na ons vertrek vanaf de camping kwamen we al gauw op een vrij rustig weggetje door een uitgerekt bosgebied. Al zo vroeg op de dag waren de temperaturen behoorlijk hoog en ze zouden nog hoger reiken. Net als wijzelf trouwens want maar lieft 75% van de rit ging omhoog met percentages die een zwaarbepakte fietser tot wanhoop drijft. De weg in het bos was nog redelijk maar de klimmen die we daarna voor de wielen kregen waren absoluut episch. De eerste langere klim ging nog door een een bosgebied, waardoor er zo nu en dan wat schaduw te genieten viel. Vanwege de continue stijgingspercentages van boven de 10% moesten we regelmatig even stoppen om te drinken en op adem te komen. Eenmaal boven werden we echter wel beloond met een prachtig gezicht op de vallei.
Vervolgens ging het kilometerslang steil naar beneden. De warme rijwind voelde als een föhn maar koelde toch enigzins. We konden ons geluk niet op. Tijdens de afdaling zagen we meerdere vakantiefietsers naar boven ploeteren en ik had met ze te doen...
Tijdens onze eerste pauze van die dag hadden we al overlegd om te proberen Ardrossan en wellicht de ferrie naar Arran te halen en zo tijd in te halen die we tijdens de tweede dag in Schotland vanwege het slechte weer hadden verloren. Het laatste deel vanaf Maybole zouden we dan met de trein afleggen omdat anders de dagafstand te groot zou worden. Bijkomend voordeel was dat we een saai stuk route richting Ayr (volgens Hugh) konden overslaan. Om de laatste ferrie naar Arran te halen zouden we dan wel door moeten fietsen. Wetenschappelijk is bewezen dat, als je haast hebt, dalen beter is dan stijgen...dus was het hoogteprofiel van deze etappe niet helemaal in os voordeel.
Aan onze heerlijke afdaling kwam echter een abrupt einde en wat volgde was een vreselijk steile, lange, hete rotklim. Zo een die alle laatste restjes energie uit je spieren trekt en je lijf figuurlijk op het hakblok legt. Hij duurde ongeveer een kilometer of 3 maar er leek geen eind aan te komen. Al lavérend en regelmatig even stoppend zijn we boven gekomen (op bijna 400 meter). Gelukkig mochten we nu afdalen naar bijna zeeniveau en, geloof me, dat voelde als zweven.
Aan het eind van de afdaling kwamen we in Crosshill, een dorp met één lange straat en precies in het midden daarvan een post office anex dorpswinkel. Hier mochten we onze bidonnen vullen, kochten we koude frisdrank en ijs, heerlijk! Daarna door naar Maybole en op zoek naar de trein. Op het kleine stationtje moesten we helaas nog zolang wachten dat we de aansluiting met de laatste boot sowieso niet meer gingen halen. De plannen veranderden daardoor in zoeken naar een camping bij aankomst in Ardrossan.
Helaas bleek dat de enige 'camping' in het plaatsje geen tenten meer wilde ontvangen en onverrichterzake moesten weer verder. Gelukkig kregen we de tip dat een kilometer of 5 verderop een plek was waar veel wild gekampeerd werd en op die plek sloegen wij ons kampement op, aten nog een snelle, maar gezonde maaltijd, zagen de zon ondergaan en gingen vroeg de slaapzak in. De andere dag volgde overtocht naar het eiland Arran!
De aanhouder wint en je komt altijd boven, en de de eeuwige hemel voor een fietser.
Geniet er nog maar van.
Pijn verdwijnt, herinneringen blijven!
Diep respect voor jullie beide 👍👍
Je hebt het je helemaal goed ingebeeld 😅
dat je na deze inspanningen nog de energie kunt vinden om er een mooi verslag van te maken, top!
Maar je zou ook kunnen zeggen dat je voor een goed verhaal dit soort uitdagingen juist op zoekt. Hoe dan ook, veel plezier en ga zo door.
Alle pijn voor een verslagje...
Vanmiddag, in de wachtkamer bij de tandarts, ben ik er eindelijk toe gekomen je verslagen te lezen, aangenaam tijdverdrijf! Wat een mooie tocht maken jullie, wél pittig, maar dan kan je er juist smeuïg over schrijven en dat lukt je wel zoals wel vaker vertoond :-)
Keimpe en ik starten morgen met een mini-fietsvakantie, A'dam-Koblenz, het deel van de Rome-tocht dat we destijds hebben overgeslagen. Makkie vergeleken met wat jullie doen. Heel veel plezier en mooie nieuwe ervaringen gewenst!
Groetjes, ook aan Jeannette natuurlijk! Loes
Ja, er moet wel iets te vertellen zijn hè..
Geniet van jullie vakantie naar Koblenz!
😉