With A Tear In Either Eye...we have to say goodbye

Ardrossan - Arran - Ardrossan - Glasgow - Edinburgh

Vrijdagochtend, 06.30 uur. Het zonnetje is al op en het eerste verkeer scheurt al weer over de A78, die vlak achter onze wildkampeerplek loopt. Om 9 uur moeten we bij de ferry zijn, dus op tijd op...

Na een week samen op reis raak je steeds beter op elkaar ingespeeld als het gaat om opbreken, inpakken en dat soort zaken. Jeannette is de betere opbreker (en opzetter ook trouwens) en ik een gelijkwaardige inpakker. Dat werkt dus goed. Het scheelt dat we wildkamperen en dus niet naar een toiletgebouw hoeven voor onze behoefte. Dat kan in het helmgras, mits je het begraaft. Dat levert wel hachelijke momenten op, maar het werkt.

In Schotland is wildkamperen toegestaan zolang je de plek maar achterlaat zoals je het hebt aangetroffen. Meestal lieten wij de plek schoner achter omdat we ook rommel van voorgangers meenamen..

Ruim op tijd arriveerden we bij de haven waar de boot zou vertrekken en als één van de eersten mochten wij aan boord. Tijdens overtocht, die 55 minuten duurde, aten we een broodje, dronken koffie en genoten van het mooie weer aan dek.  Voor we het doorhadden kwamen we aan in Brodick op Arran en fietsten gelijk door naar Lamlash. Vanuit Brodick gelijk weer behoorlijk klimmen en dat voelden we goed in de benen. Even wat rust zou ons goed uitkomen! De afstand Brodick naar Lamlash is maar een kilometer of 6 met, eerlijk verdeeld 3 km klimmen en 3 km dalen. Bij Lamlash daalden we maximaal 17% naar het dorpje. Nog tijdens de afdaling had ik het idee dat deze afdaling ons nog wel parten kon gaan spelen.

In Lamlash vonden we een vrij drukke (understatement) camping en we plaatsten ons kampement zo dat we zon en schaduw tot onze beschikking hadden. Omdat het nog vrij vroeg op de dag was kon ik mooi even mijn kleren uit de fietstas halen en een fris sopje geven. Stank heeft ook zo zijn grenzen nietwaar. Ondertussen ruste Jeannette wat uit. Lekker relaxt dus, dit in tegenstelling tot de camping, waarop vooral Engelse gezinnetjes stonden en heel veel doortrekkers met hun tentjes. Wij vonden het er behoorlijk druk en rumoerig.. 

Die avond fietsten we, zonder bepakking, nog even naar het plaatsje om wat te eten. De keus viel op de 'The Pierhead Tavern' nadat we bij een ander etablissement nul op het rekest hadden gehad (niet gereserveerd). We kozen ervoor om op het dakterras te gaan zitten met zicht op de baai. Consequentie van die keuze was wel dat je je eigen bediening moest zijn (met uitzondering van het eten). De burger met kipfilet viel wel wat tegen helaas..

Na terugkeer op de camping doken we gauw onze slaapzakken in. De volgende ochtend besloten we al vrij snel dat we niet nog een nacht op deze camping zouden blijven en na wat nadenken over het vervolg besloten we terug te fietsen naar Brodick om daar op een iets meer basic camping plaats te nemen. Om Lamlash weer uit te komen moesten we nu die 17% de andere kant op. Mijn benen ontploften nog net niet..

Op camping GlenRosa vonden we precies wat we zochten, rust. Gelegen aan een riviertje in een dal waanden we ons in het walhalla. Aan het eind van de middag zouden midges en teken al gauw een eind aan het sprookje maken, maar mooi was de plek natuurlijk wel. Na het eten wandelden we nog even de Glen in. In de Glen werd ook op enkele plekken wildgekampeerd. Een oude baas wees ons op het feit dat 'up the hill, around the coner of the path,  some white heather could be seen' wij dankten hem hartelijk voor de tip en vonden inderdaad één wit heideplantje op de genoemde plek..

Na terugkeer tussen de midgets klommen we nog even naar het toiletgebouw en raakten aan de praat met de beheerder van de camping. Ongevraagd begon hij een heel verhaal over zijn club Kilmarnock die het de volgende dag moest opnemen tegen de Schotse grootmacht Celtic. Een en al vuur waren zijn, soms onverstaanbare, woorden. Mijn eigen PEC had de avond ervoor al met 0-5 gewonnen dus dat gunde ik hem eigenlijk ook wel! 

Toen we de volgende ochtend wakker werden bleken de midges er nog steeds te zijn, maar omdat we moesten opbreken mochten we er niet te veel aandacht aan schenken. Dit was  de ochtend dat onze wegen zich zouden scheidden en onze gezamenlijke plannen ineens aparte plannen werden. Nadat alles weer gepakt was moesten we alleen nog betalen door de kosten (10 pound) in de 'honesty box' te deponeren. Als hart onder de riem voor de beheerder voegde ik er een briefje bij met de tekst 'good luck Kilmarnock, beat Celtic!'  Later die dag zag ik dat het niet geholpen had. Celtic was met 0-5 te sterk geweest, een uitslag die me bekend voor kwam.

Nadat we de camping hadden verlaten fietsten we naar Brodick voor een laatste gezamenlijke kop koffie. Ik zou met de boot van 11 uur weer over varen naar Ardrossan en Jeannette zou verder gaan richting Lochranza. Bij een soort breakfast restaurant bestelden we koffie met verse croissants. Op een bank aan de overkant, aan de baai, namen we afscheid en wensten elkaar een goede reis en behouden 'vaart', waarop ieder zijn/haars weg ging... best even slikken.

Vervolgens fietste ik naar de boot, die een uur te laat kwam waardoor ik de aansluiting met de trein miste en vervolgens twee uur moest wachten op de volgende. Op de trein naar Edinburgh ging het tot Glasgow redelijk goed, mooie plek voor de fiets, eigen zitplek. In Glasgow overstappen was even een dingetje, want naar een ander station om vervolgens in een overvolle trein te stappen waar de plek voor de fiets was bezet door de bagage van een groep luidruchtige Schotten. Ik heb maar geen stampij gemaakt want heb je die Schotten wel eens met boomstammen zien gooien? Dus een uur met de fiets in de handen gestaan om vervolgens in de stromende regen in Edinburgh op zoek te moeten naar het hotel.

Je hebt van die dagen dat je beter in je tentje had kunnen blijven liggen..