Gravelen in het Galoway National Forest Park

Woensdag 10 augustus                  Castle Douglas - Newton Stewart

Na het luxueuze verblijf in het hotel twee dagen geleden, schrijf ik dit verslag vanaf het eiland Arran waar Jeannette en ik vanochtend aankwamen.

Bij het vertrek uit het hotel in Castle Douglas, uiteraart na een prima ontbijt, stond onze tafelgenoot van de avond ervoor, Hugh al zichtbaar op ons te wachten. Hij was benieuwd naar onze bepakking en wilde zelfs graag even de Santos met belt drive en Magura remmen uitproberen, geen probleem natuurlijk. Even daarvoor was gebleken dat ik mijn fietssleutel kwijt was geraakt en zelfs een extra zoektocht op de kamer hielp niet, mijn reservesleutel wel.

Na dus toch weer wat extra oponthoud vertrokken we uiteindelijk om 9.50 uur uit Castle Douglas op weg naar het Galloway National Forest Park. Toen we al een tijdje op weg waren bleek echter dat we op de hoofdroute in plaats van de alternatieve route van dit gedeelte van 'Schotland Rond' zaten waardoor we een aantal kilometers terug moesten. Het was echter prachtig weer dus niet echt een probleem. 

Ongeveer halverwege de route fietsten we Mossdale binnen, een gehucht met hoofdzakelijk witte huisjes met in het midden zowaar een klein winkeltje. Voor de deur stond een bord met een aanprijzing voor IJs! Dat leek ons wel wat en gewillig knepen we in de remmen. Het was wel een winkeltje met een gebruiksaanwijzing want de deur kon niet open. Ervoor stond een klein tafeltje met daarop een kaart met wat er zoal gekocht kon worden. Terwijl op het kaartje keken kwam een oud mannetje, die we eerst bezig zagen met zijn mini tuintje, onze kant op.

Het vriendelijk lachende mannetje, getooid met een passend witte baard prijsde zijn ijs aan als bereid van alleen verse ingrediënten uit de buurt. Dat geloofden we direct. Nadat hij voor ons twee bakjes van achter het huisje had weggehaald kwamen we nog even in gesprek. De oude baas bleek in de jaren 60 ooit een rondje door Nederland te hebben gefietst met een vriend, hij kende zelfs nog 2 woordjes Nederlands; bedankt en tot ziens. Mooi mens.  

Na ongeveer 30 km passeerden we toegangsborden van het Nationale Park. Omdat wij hadden gekozen om de alternatieve route te doen ipv de asfaltversie, stuiterden we nu de ruwe gravelweg op. Dat was even omschakelen met onze zwaar beladen fietsen. Omdat de gravelweg ook omhoog liep was het behoorlijk werken. De pijn werd echter verzacht door de prachtige doorkijkjes die we hadden op de grote waterpartijen in het Park. Het was er te mooi om niet elke keer van de fiets te stappen om foto's en filmpjes te maken. In de tweede helft van de gravelroute begon de weg ook meer en meer te stijgen tot regelmatig boven de 10%.

Hier werden we ook steeds vaker ingehaald door auto's die op weg waren naar een populaire poedelplaats in de rivier, op een plek waar (bij afwezigheid van zoveel mensen) ook otters gespot kunnen worden. Door al die passerende auto's over het stoffige gravel zaten onze fietsen, de tassen en wijzelf onder het stof. Het zorgde in het zonlicht wel voor mooie plaatjes, de Strade Bianche zou er bij verbleken...

Aan het eind van het pad sloegen we nog even rechtsaf om koffie te drinken bij het café van Clatteringshaws, een stuwmeer. Ook om hier te komen moest weer geklommen worden, maar we hadden het er voor over. Na koffie met een ham cheese sandwich en een milkdrankje gingen we op weg naar onze overnachtingsplaats, Newton Stewart. Over een wat drukkere asfaltweg waarover we wel ook langere stukken konden afdalen.

In Newton Stewart werden we bij de camping vriendelijk welkom geheten en zochten we een plek achter op de camping achter een leger stacaravans. Engelse campings zijn vaak vooral aangelegd voor caravans, campers en stacaravans. Op het veldje stond nog één tent die, naar al snel zou blijken, in het bezit was een Ierse Schot met een op het eerste oog nogal alternatief uiterlijk. Terwijl wij ons kampement aan het maken waren kwam hij even bij ons buurten. Hij bleek een makkelijke babbel te hebben en voor wij goed en wel klaar waren wisten we al dat hij die avond alleen was omdat zijn partner 2 dagen op pad moest en hij achterbleef zonder haar, de hond en de auto..

Voor ons was dit niet het grootste probleem. Wel het maken van een goede nachtrust, want morgen is er weer een dag!

Oh ja, en de macaroni was dit keer ala Hans...