10E ETAPPE: OUDDORP - MIDDELBURG

Hoe sterk is de eenzame fietser die, kromgebogen over z'n stuur, zichzelf een weg baant..

De Alpe d'Huez is moeilijk, de Mont Ventoux is zwaar, de Stelvio is pittig, maar onderschat ook de Oosterscheldekering niet. Dit staaltje van Hollands waterbouw vernuft passeren met een fiets met 20 kg bagage en een tegenwind van kracht 6 staat gelijk aan het beklimmen van één van de bekende cols. Tenminste in mijn beleving.

Vandaag wachtte mij een route van ongeveer 60 km op weg naar het vakantieadres van mijn dochter en schoonzoon in Middelburg. Op zich geen wereldschokkende beleving ware het niet dat ik daarbij zowel de Brouwersdam als de Oosterschelde moest passeren met een verwachtte tegenwind van kracht 6 bft. En, dat beste volgers, boette toch wel enige angst in. Daarbij zouden in de loop van de dag ook weer hevige buien over het gebied trekken.

Omdat de route vandaag niet heel lang was stapte ik ook wat later op, zo rond half 10. Al snel bleek dat de verzamelde weerapps en weervrouwen- en mannen het behoorlijk bij het rechte eind hadden qua windverwachting; hard en tegen, vanuit mijn oogpunt althans. Vanuit Ouddorp fietste ik richting de Brouwersdam. Dit 6 km lange onderdeel van de Deltawerken zou mijn eerste opgave worden, maar ook de tocht ernaartoe was al behoorlijk pittig. Toch, op een klein verzetje, baande ik mij een weg richting de dam. Daar aangekomen ging ik de strijd met de elementen direct aan, kop over het stuur en stoempen maar. Eerlijk gezegd ging het best redelijk al was ik natuurlijk wel blij toen ik aan de andere kant was. Dat alles in de wetenschap dat het ergste nog moest komen.

Via Scharrendijke ging het dwars over Schouwen Duiveland naar Serooskerke en langs de oever van de Oosterschelde richting de keerdam. Bij Burghsluis dronk ik nog een kop koffie met een stuk gebak bestaande uit cake, soesjes, chocolade en frambozen gelei. Dat zou toch genoeg brandstof op moeten leveren om de 'epische strijd' met de elementen aan te gaan...

Het eerste wat opviel tijdens mijn eerste meters op de Oosterscheldekering was dat ik alleen tegenliggers tegenkwam op de fiets, al dan niet elektrisch ondersteund. Enige jaloezie kon ik niet onderdrukken, want hoe fijn zou zijn om de wind gewoon eens in de rug te hebben?  Toch liet ik mij niet uit het veld slaan. Dit werd mijn strijd tegen de elementen, mijn beklimming van de Dutch Mountains, de wind... Het eerste gedeelte tot aan het werkeiland Neeltje Jans (zou dat nog familie van Ron Jans zijn?) ging, afgezien van de snelheid, niet eens zo slecht. Pas na Neeltje werd het echt Hollands  afzien. De wind trok nog meer aan en als extra kreeg ik de eerste zeer stevige bui over me heen. Gelijk zeiknat, mijn Vaude windjackie hielp precies 5 seconden.. Toch stoempte ik door in de geest van Boudewijns openingstekst uit Jimmy, kromgebogen over het stuur..

Na 8 kilometer afzien bereikte ik nat maar euforisch de Noord Bevelandse kant van de Oosterschelde. Dit gedeelte van de rit had ik gehad, nu nog in Middelburg zien te geraken terwijl donkere wolken zich meer en meer boven mij samen pakten. Nog 20 km te gaan.  Via de Veersegatdam fietste ik richting Vrouwenpolder terwijl een tweede bui mijn lijf geselde. Het slotstuk van de dag kwam toen ik nog zo'n 7 km had af te leggen naar Middelburg. Ik zag hem al even aankomen, hoopte nog dat ie een andere kant op ging maar had uiteindelijk geen schijn van kans. De zondvloed is een groot woord maar een onvoorstelbare hoosbui was het toch zeker. Schuilen had geen zin want het enige wat beschikbaar was waren de struiken langs de kant van de weg. Op gegeven moment regende het zo hard dat zelfs ademhalen een probleem werd...

Totaal doorweekt kwam.ik uiteindelijk aan in Middelburg bij het vakantieadres van dochter en schoonzoon. Daar even gesetteld en gedouched, wel lekker. Als ik dit typ worden net de beste bitterballen van Middelburg geserveerd in biercafé De Vliegende Hollander waar ik in goed gezelschap en onder genot van een Guinness terugkijk op een bijzondere fietsdag.

(Oh ja de beste bitterballen van Middelburg zijn bijna net zo goed als de beste bitterballen van Zwolle..)